EGEMEN İDEOLOJİ EGEMEN SINIFIN İDEOLOJİSİDİR ARTIK EGMEN İDEOLOJİ KEMALİZM DEĞİLDİR.

EGEMEN İDEOLOJİ EGEMEN SINIFIN İDEOLOJİSİDİR ARTIK EGMEN İDEOLOJİ KEMALİZM DEĞİLDİR.

Sevgili Atilla arkadaş, “işsiz aşsız” proleterler başlığının altında gençlere reva görülen ilk “ders”i(*)i görünce, son derece üzüldüm ve “böyle ders olmaz!” demenin yetmeyeceğini düşündüğüm için, gençlere, güncelliğini uzun süre yitirmeyecek olan bir tarihsel ders sunmayı borç bildim.

Ve ekliyorum, kimse kızmasın, en azından bu “ders”i iyi niyetle ders sayarak sunanlar ve bu “ders”te bir terslik olduğunun farkında olmayanlar kırılmasın ki, Bu “ders”, zalimin tımarını andırmaktadır. Öyle bir derse benziyor demek istiyorum. Oysa gençler tımar edilmek değil, eski ama eskimemiş komünistlerden devrime götürecek ilkeleri anlatarak kılavuzluk etmelerini bekliyor. Gençlere kendi başına ve yoldaşları ile birlikte öğrenmenin ilkelerini anlatmalarını bekliyor. Gençler, eski ama eskimemiş komünistlerden, sınıf savaşı kızıştığında, tarih hızlı aktığında ortaya çıkan büyük olaylar yeni toplumsal katmanları meydana çıkardığında, dolayısıyla yepyeni ve kalıcı sorular ve sorunları ortaya koyduğunda, kaçınılmaz olarak görülen, gruplaşmalarda, dönüşümlerde nerede durmaları gerektiğinin ipuçlarını beklemektedirler. Bu, gençlere borcumuzdur. Bunun için, bu “ders” son derece terstir. Üstelik gerçeklerin, dolayısıyla gençlerin durması gereken zeminin üzerini kapatıyor.

Borcumu ödeyeceğim ve gençler, hâlâ alacaklı olduklarını ve de borcumu yeterince ödemediğimi veyahut da kalp ödeme yaptığımı düşünüyorlarsa, en sert eleştirileri dahi kabulümdür ve mutlaka borcumu tamamlarım ve mutlaka eleştirilere şükran duyarım. Eksiğim varsa tamamlar, yanlışım varsa düzeltirim. Eleştiri, bizim için doğru yolda devam etmemizin motorudur, bu nedenle birbirimizi eleştirmeye mahkûm olduğumuzu unutmamalıyız. Bu, egemen sınıfa ve onun egemenlik aracına karşı sağlam temelli mücadele için oluşturulacak veya nesnel olarak yan yana gelmiş güç birlikleri için de geçerlidir. Ancak bunun dışındakiler eleştiri alanımızda değildir, daha doğrusu eleştirilerimiz, tarihsel olarak mahkûm ederek, mahkûmiyetlerini teşhir etmek içindir. Egemen sınıfın egemenliğine karşı yürüyüşümüzde önümüze çıkanlarla yürüttüğümüz kavganın içindeki mahkûm edici eleştirilerdir. Ancak aynı yürüyüşün başka adımında olanlarla eleştirel tartışmamız, onları, Türkiye’nin sosyalist hareketini en yüksek düzeye yükseltmek sorumluluğuna çağırmak içindir. Ve bu bir tasniftir. Aynılar aynı yere, ayrı olanlar ayrı yere. Artık aynılar ile ayrılar daha kolay ayırt edilmektedir, ben biraz daha kolaylaştırdığıma inanıyorum.

Bu yürüyüşte ve bu yürüyüşün varması gereken yere vardırılması sorumluluğu yanında, birbirimizi eleştiriler nedeniyle kırmak hiç önemli değildir. Eleştiriler, sorumluluğumuzun eksiksiz ve en üst düzeyde kotarılması içindir.

Bugün zayıf durumdayız, ancak bundan önceki görkemli kalabalık zamanında da güçlü değildik; en azından zor olan hiçbir işi çözemedik.  Bu gün de önümüzde zor işler var ve son derece karışık bir yumak mislidir. Çözmek için güç toplamak veya yaratmak gerekiyor. Bunun için ise öncelikle akıl gerekiyor. Daha doğrusu, geriletilmiş akılları yerine koymak gerekiyor. Güç yaratmak ve biriktirmek politika sanatının içindedir ancak bu, teoriye olan ihtiyacı öne çıkartıyor. Şimdi, bu zayıf durumumuzda, politika daha da zor iştir. Ancak güçlenmek ve güç biriktirmek zorundayız. Bunun teorisini formüle etmek hepimizin sorumluluğundadır. Bunun anahtarı ise, farklılıkların zenginliği değildir, tam aksine farklılıkların törpülenmesidir. Eleştiri bunun için gerekiyor. Eleştiri netleşerek ilerlemeyi anlatıyor. Netleşerek ilerlemek, güç biriktirmektir.

İşte bu yüzden dediklerimi adamakıllı eleştirmekten kendini alıkoymayan arkadaşlarıma şükranlarımı ifade ediyorum.

Ve bu girişten sonra, iyi okumalar, tekrar tekrar okumalar dileyerek borcumu ödemeye başlıyorum.

Bugün bu coğrafyada yapılmak istenenler yeni ve merkezinde İsrail olan bir Osmanlı İmparatorluğu kurmaktır. Bu, ulus-devlet sistemini yıkmak demektir. Bu, bölgedeki devletleri istikrarsız ve güçsüz hale getirmek ve öyle tutmak demektir. B,u Chomsky tarafından da ve daha çok Siyonist belgelerine dayanılarak açıklıkla ortaya konan bir tespittir. Yani yorum değildir. İsrail bölgede Osmanizasyon’a mahkûmdur. Bölgede, ülke sınırlarının anlamını yitirmesi, ulus-devlet sisteminin çökmesi, etnisite ve dinsel cemaatlere Osmanist “millet” formunun verilmesi, Chomsky’ye göre İsrail’in bir devlet politikasıdır.

Öyleyse anlaşılıyor, bu Osmanlı İmparatorluğunun merkezinde İsrail vardır.

Bir Moiz Cohen vardır kendinden içeri;  ünlü Siyonist ve iktidardaki İttihat-Terakkinin adamıdır ve Türkiye’de adı Munis Tekinalp’tir, Cumhuriyet döneminin Kemalist ideolojisini yazanlardandır. Osmanlı döneminde Moiz Cohen ve Jön-Türk ve de Yahudi bir aktivist idi, Cumhuriyetle birlikte, Munis Tekinalp ve Kemalizm’in ideologudur. 9.Dünya Siyonist kongresinde Osmanlı delegesidir ve Osmanlı Yahudilerini ve tabii iktidardaki İttihat-Terakkiyi temsil ediyordu. Biz bunu pek telaffuz etmeyi sevmeyiz. En çok anti-Kemalizm yapanlar dahi Tekinalp’in Kemalistliğini ve Kohen’in Siyonistliğini hatırlamak istemez.

Kongrede “Biz Osmanlı Siyonistleri” diyerek giriş yapan Munis Cohen, bu kongrede, Yahudilerin Türkiye’ye göçü konusunun ilk defa 1908 Meşrutiyet İhtilali sonrası gündeme geldiğini belirtiyor. Ve şöyle devam ediyordu; “Birden kavuştuğumuz bağımsızlığın sarhoşluğu ve sevinci, bizleri, yaşadıkları ülkelerde zor durumda bulunan kardeşlerimizi Türkiye’ye göç etme konusunda umutlandırıyordu. Anti-Siyonist düşüncelerden uzak kalmış tek ülke Türkiye’yi bizler zamanımızın Kenan Ülkesi, İsrailoğulları’nın kutsal toprakları olarak değerlendiriyor ve kardeşlerimizin modern ülkelerin zulmünden ve kentlerin uşaklık ve ezikliğinden kurtulmaları için tek çözüm olarak görüyorduk. Türkiye’de ortaya çıkacak bir Anti-Siyonist hareketi etkisiz kılacak bir başka gizil güç daha bulunmaktadır. Bu gizil güç de, Yahudilerin kendi aralarında dayanışmasından başka bir şey değildir. Evet, Türkiye’ye gerçekleştirilecek büyük bir Yahudi göçü ülkemizde dünyanın hiçbir yerinde rastlanmayan atak bir güç olacaktır.”

Görülüyor, Cohen’in işareti ile Bilge Hasan amcamızın vurgusu çakışıyor; Bilge amca, paşayı kastediyor ama aslında tam üstüne basıyor; Kenan Evren Paşa’nın misyonu- veya bu misyonun yüklenmesi gereği Genel Kurmay başkanlığına getirilmesi- tam da Cohen’in işaret ettiği Kenan Ülkesini Türkiye’de kurmak içindir. Bilge amca bu tarihsel gerçekliği biliyor mu? Bunu bilmiyorum ama vurgusunun çarpıtmak için olduğunu görebiliyorum. Burada Kemalizmin Evrimi’ni göremiyoruz, olsa olsa Judaizmin Kemalist kalıptan sıyrılıp, yeni ve belki de kendi kalıbına dönmesi olarak nitelenebilir. Dün Kemalizmin ideologu olanların, bugün Kemalizmden başka deccal tanımaması bundan olsa gerek.

Hoş bu vurgum nedeniyle Bilge Tezcan, daha önce de olduğu gibi, boynuma Anti-Semitist yaftası asabilir ama bence gerçekler bu yaftadan daha ağır basacaktır.

Cohen bununla da kalmıyor, “ Ayrıca bizde kendilerini asimile edecek daha yüksek bir kültür olmadığı için, göç eden Yahudiler kültürel kimliklerini koruyabileceklerdir.”

Bunları sağolsun İletişim yayınları haber veriyor; daha doğrusu, haber verenlerin haberini kitaplaştırmıştır. Merak edenler, J.M.Landau’nun,” Tekinalp Bir Türk Yurtseveri 1883-1961 ) adlı 1996 da yayınlanan eserine bakabilirler.

“ Osmanizasyon, ne kadar itici ya da tiksindirici olursa olsun, Yişuv’un devamlılığını garantileyebilmek için geriye kalan tek yoldur.”(Profesör İ.Friedman –Germany Turkey Zionism 1897-1918)

Bu politika, Siyonistler için de tek yol olarak görülüyor ve İttihat-Terakki ile pazarlıklar artıyor. Tabii İttihat Terakki şeflerinin de projeye sempati duyduğu açıktır.

Bir “İmmigration Kompani” kuruluyor. Ve İttihat-Terakkinin önde gelen yöneticilerinden olan Dr. Nazım, bu birliğin veya şirketin yönetim kurulunda olmayı kabul ediyor ve Türkiye’ye 8 milyona kadar Yahudi almaya hazır olduğunu bildirmektedir. (Prof. İ.Friedman haber vermektedir.) Jön-Türk devriminin yapıcılarından olduğu söylenen Dr. Nazım’ı, İzmir Suikasti bahanesi ile Mustafa Kemal’in astırdığını biliyoruz.

İmmigration Kompani, Osmanizasyon politikasının içindedir ve birinci savaşın başlama ihtimali bu projeyi hızlandırmıştır. Hem şimdi öyle olduğu daha net anlaşılıyor, hem de bunu haber veren kaynaklar var. Ancak birinci savaş, beklenenin aksine bu projeyi başarısızlığa uğratıyor ve 12 Eylül darbesi ile yeniden bu proje ısıtılıyor. Şimdi en sıcak noktasındadır. Bu projenin ilk olarak, Jön-Türk devrimi ile harekete geçtiğini Munis Tekinalp’ten biliyoruz.

Tekinalp’in kongredeki ifadelerine göre, Jön-Türk devrimi ,“Osmanizasyon” kapısını (Türkleşmek, İslamlaşmak, Batılılaşmak, kapısı olarak da anlayabiliriz), açıyor. ( Nabi’nin ve türevlerinin Batılılaşma aşığı olmasının ve aynı zamanda mürteciliğinin tavan yapmasının kökü belki biraz anlaşılıyordur. ) Böylece Yahudiler’de, Türkiye topraklarını “yurt” sayma kararlılığı artıyordu.

“Osmanizasyon” politikası ise, Yahudilere Osmanlı tebaasına girmeyi şart koşuyordu.

Bu küçük hatırlatma ile Kemalist Cumhuriyet –Osmanist Cumhuriyet dizilişi ile devam ediyorum.

Bu dizilişin bir tarihsel-nesnel diziliş olmadığının altını çiziyorum. Burada Judaik bir öznellik olduğu açıktır. Ve artık saklanmamakta olduğunu görebiliyoruz. Diğer yandan Kürt coğrafyalarındaki hareketlenmeyi de bunun,”Osmanizasyon”un, içinde saymak eğilim olmaktan çıkmıştır ve koca bir çıplak gerçek olarak karşımızda duruyor. Hatırlatarak geçiyorum.

Burada bir hatırlatma daha eklemek istiyorum, Emperyalizm teorisini kuranlardan biri olan J.A.Hobson, Judaizm ile emperyalizmi bir arada görmektedir. Teoreminin dayanağı ise oldukça ilginçtir.

Bugün Siyonist parmaklı bir Osmanizasyon denemesi gerçek olmaya pek yakındır. Türkiye’de iktidara çok yakındır demek istiyorum, hatta iktidardadır diyebiliriz. Diğer yandan Osmanlı topraklarının “kutsal toprak” olarak kabul edildiğini biliyoruz. İlk Moiz Cohen haberini vermişti.

Peki, nasıl bir Osmanizasyon?

Hiçbir güçlenmenin kabul edilmediği; aynı zamanda hiçbir yayılmacı politikayı taşıyan politikacıya izin vermeyen; Kutsal Topraklar olarak tarifi yapılmış olan bu topraklarda İsrail’in dışında bütün devletlerin zayıflatılmış olması; yine İsrail dışındaki devletlerde iç karışıklıkların kalıcı olması.

İşte Siyonist eli mahsulü Osmanizasyon budur. Ve bunun Jön-Türk devrimi ile başladığı, Birinci savaşın işaretleri ile ciddiye bindiği ve Birinci savaşın yarattığı başarısızlık ile bu günlere ertelendiği artık daha net anlaşılmaktadır.

Bu politikanın, Osmanizasyon, Osmanlı İmparatorluğundan kalan bu toprakların (sadece Türkiye olmadığı açıktır), etnik ve dinsel cemaatlere bölünmesi olarak formüle edildiği de açıklıkla görülmektedir. Neredeyse kör gözler bile görebilecekken, cin gibi bakan gözlerin bunu görememesi düşündürücüdür, ekliyorum.

Kemalizasyon, Osmanizasyon politikasının başarısızlığa uğramasının sonucu olabilir mi? Ya da belki, Osmanizasyonu, Kemalizasyon içinde biriktirmek olarak düşünmek gerek! Evet, düşünmek gerekiyor. Kim bilir belki de Kemalizasyondan bu kadar çabuk vazgeçebilmek bundandır! Bu da düşünülmelidir. Tabii düşünmeyi unutmadı isek veya “öğretilmiş düşünceler” taşımıyorsak.

Türkiye’de belki çok kolay kazanıldığını söyleyebileceğimiz Kemalist Devrim ile Kemalizasyon çok fazla ciddiye alınmaktadır. Batı’nın ve Sovyetlerin de aynı yüceltme içinde olduklarını biliyoruz. Bu abartmanın mantıksal uzantısı olarak, ordunun Kemalizm’e sonsuza dek bağlı olduğu abartması bir dogma misli orta yerde kalmıştır. Oysa Türkiye’deki dinsel deformasyon, TSK eli mahsulüdür. 12 Eylül Faşist darbesi ile birlikte İmam Hatip Okulları genişledi ve öteden beri büyütülen tarikatlar ortalığa saçılıverdiler ve devletin şemsiyesinin altına daha fazla girdiler. Bunu hepimiz biliyoruz. Öyleyse Kenan Evren’i bir Kemalist saymak ve böylece Kemalizm’in devam ettiğini kabul etmek ve bunu kabul ettirmeye çalışmak, son derece manidar ve son derece sığ bir düşünce ve dar bir politikadır. Hatta çıkmaz sokaktır.

Üstelik bu biçimdeki bir devamlılığı bilimsel bir söyleme oturtanlar, devletin devamlılığı ilkesini dolayısıyla 12 Eylül rejiminin devam ediyor olduğu gerçeğini ve en önemlisi bir devamlılık varsa onun, “Kenanizm”in, RTE ile AKP ile devam ettiğini görmezden gelmeleri, hatta akıllarına bile getirmemeleridir. Üstelik “ Kemalizm- Kenanizm “devamlılığından veya evriminden söz edenler, Kenanizm ile kavga etmemekte ama Kemalizm ile kavgayı bir Politika saymaktadırlar. Bunun politik-pratik yansıması ise artık çişini bile tutmakta zorlanacak denli bitkisel hayatta olan Kenan Evren paşanın, yargılanması tiyatrosuna dâhil olmak olarak kendini göstermektedir. Çünkü çıkmaz sokak, adı üstünde ve çıkamıyorlar, hep Kemalizm sayıklıyorlar ki, başka bir abartmadır. Abartmadır ve önceki abartmalara uymaktadır ve böylece de Kemalizasyon içinde Osmanizasyonu biriktirmek ve yerleştirmek hem devam etmekte ve hem de gizlenmektedir.

12 Eylül, aşırı ölçüde dindar ve hissedilir ölçüde dominant özellikler gösteren bir tüccar düzenini yerleştirmek için ve sanıldığının aksine 24 Ocak ekonomik kararlarından da önce yani 1978 in başında, Kenan Evren’in Genel Kurmay Başkanı oluşundan da önce ihtiyaç olarak doğmuş veya keşfedilmiş olup, hızla uygulanmasının koşulları yaratılmıştır. İlk hamle elbette ki, Kenan Evren’in, hâlâ devam eden yöntemlerle Gn. Kurm. Bşk. Yapılmasıdır; Mart 1978dir ve ardından biliyoruz ki, Aralık 1978 de sıkıyönetim ilan edilmiştir ve hiç kalkmamıştır. 27 Aralık 1979 da uyarı mektubu ve arkasından müdahale kararının onaylanması ve bu kararın sıkıyönetim komutanlıklarına da sözlü olarak dolaştırılıp onaylatılması ve 12 Eylül 1980 günü faşist darbenin gerçekleştirilmesi. Bunca zaman toplumun ve devletin bütün katları sanki kış uykusundadır; birkaç işaret dışında, her yerde sanki bir sessizlik konsensüsü vardır ki, bunun anlamı hoş geldin sessizliğine hazırlık olsa gerektir ve geldiği anda sessizlik on kat, belki de bin kat fazlalaşmıştır.

Örnek olsun, hoş DİSK çoktan bitkisel hayata girmiş idi ve kitlelerdeki hareketlilik katsayısı yatay düzlemde yüksek, derinlemesine ise ölü bir durumda idi ama yine de egemenlerdeki korku boşuna değildi ve kitleler, örgütlü ve kitlesel hareketliliğin sonucunda ellerine önemli kazanımlar geçeceğinin eylemsel bilincini henüz unutmamıştı; Örneğimi DİSK genel sekreteri Karaca’dan aktarıyorum, “ Biz darbenin geleceğini biliyorduk ama 12 Eylülde geleceğini bilmiyorduk (oldu’ bir de saatini de verselerdi size) o nedenle Süleyman Üstün 12 Eylül’de sendikada toplanalım grevleri konuşalım derken, ona bir şey diyemedim.”

Evet, Karaca, o da Tustav’ın sözlü tarih grubunda estirilen rüzgârla aktardığı anılarında böyle diyordu ve TKP yönetiminin ise hiçbir uyarıda bulunmadığını hepimiz biliyoruz. Bulundu ise de şimdi bir tarikat olarak, Nabiciler de diyebiliriz, kendilerine “özgür komünistler” diyen tayfadan başkalarına ulaşmamıştır. Bunu şimdi daha net görebiliyoruz.

Peki, bu ne demektir? Bunun anlamı, 12 Eylül askeri darbesi, darbe olmasının ve faşist olmasının ötesinde, çok daha geniş bir politikanın ki şimdi daha net bu da görülüyor, “Osmanizasyon” politikasının vücut bulmuş hali olmaktadır. Ve bu tümüyle ve özellikle ABD-AB emperyalizminin dümenini aniden kırdığı Yeni Dünya Düzeni yöneliminin içindedir ve onunla uyumludur. Emperyalist kapitalizm, bu düzen için bir; dinselleşmeye, iki; ulus-devlet sisteminden kurtulmaya ihtiyaç duymakta idi ve 12 Eylül bunun üzerine gelmiştir ve durmamıştır. Lazım gelen ne varsa bir bir ve temelleri çok önce atılmış Osmanizasyon projesine de uygun olarak - ki bu YDD projesinden ayrı değildir, YDD de tümüyle Siyonist katlarda pişirilmiştir- yerine getirmiştir. O kadar öyle yerine getirmiştir ki, bu topraklara iyiden iyiye nüfuz etmiş, her gün yeni bir versiyonunu yerleştirmek, beğenmediklerini bozup, düzeltmek için yaptığı hamlelerde hiç zorluk çekmemektedir.

12 Eylülün öncesinde, problem olmayan bir problem olan Türkiye var. Problem iç savaştır, her gün onlarca insan ve daha çok aydınlar öldürülmektedir ve iki taraf da korku içindedir ve bu bir problemdir ama “no problem”dir; çünkü problem bu günler içindir, sonrasında 12 Eylül problemi çözmüştür. Çok yaşa Kenan Evren paşa! Olmuştur. O gün bugündür,12 Eylül öncesinin artıkları, döküntüleri “çok yaşa Kenan Evren, çok yaşa Kenanizm!” demektedir. Hemen hepsinin 12 Eylül rejimine kapılanmış olduğunu şimdi daha net görüyoruz. O kadar öyle ki, Nisan günlerindeki Lenin’in “Eski Bolşevikler” ,”Arşivlik Bolşevikler” nitelemesini ve hepsini tarihin tozlu arşivine kaldırdığını, yani bütün düzene kapılananlardan koptuğunu, tek başına kalmayı bile göze aldığını hatırlıyoruz.

İşte tam burada çok önemli bir gerçeklik var; Amerika’nın ve İsrail’in son derece güçlü olduğu bir Türk Silahlı kuvvetleri var ve Kemalizmden çoktan kopmuşlardır. Öyleyse ufukta ve 12 Eylülcülerin elinde adı konulmamış bir İslamik parti var ve oraya doğru sondaja devam ediyorlar. Sondaj tamamlanmış ve sonunda da aranan kan bulunmuştur. Eski kanlar yetmemektedir ve araya araya yenisini bulup çıkarmışlardır ki, sırf bunun için bile çok deneme yapılmış, çok kan akıtılmış, çok çukurlar kazılmış ve sonunda, 23 yıl sonra, istenilen kan bulunmuş ve hasta hazırdır ve hastanın problem olmayan problemlerinin de artık şıppadanak ve elbirliği ile “çözüm”ü hazırdır. Çözüm, Osmanizasyon’dur.

İşte Bilge amcanın vurgusu burayı ( Kemalizm= Kenanizm demektedir) işaret etmektedir ki, bu “çözüm”den ayrı saymıyorum. Ağız birliği yanında “öğretilmiş düşünce” taşındığı açıkça görülüyor. “Kenanizm”, Kemalizmin “evrimleşmiş” hali ise bile, Kenanizm ile kavgayı bırakıp, aksine onun ağzı ile konuşarak, yerini Kenanizme bırakıp tarih olan Kemalizm ile kavgayı bayrak edinmeyi tek politika saymak son derece manidardır ve akıl taşıyanların aklını şaşırtamamaktadır.

Öyleyse ne demektir? 12 Eylül’de hem ABD ve hem de İsrail parmağı var demektir!

Kemalizmi yüksek tutanlar ve aşırı abartanlar, Kemalizmi ( Bilge amcaya göre “Kenanizm”e dönüştürmüşlerdir ve Bilge amcamız dönüştürenlere işaret etmemektedir) tarihe gömerek, Osmanizasyonu yüksek tutmakta ve oya gibi işlemek istemektedirler. Ne de olsa tarihsel ve tarihten gelen  “çözüm”leri budur.

Bu fotoğrafın orta yerinden ise sarkan bir gerçeklik daha var, kimine göre somuttur ama ne yazık ki, bütün fotoğraf soyutlanmadan somutlanamamaktadır ki yukardan aşağıya bu soyutlamayı yaptığıma inanıyorum ve sarkan gerçeğe işaret ediyorum;  Orta Doğuda ve daha çok bir zamanlar Osmanlı mülkü olan topraklarda, artık İsrail’in hegemonyası hem belirgin ve hem de belirleyici bir noktadadır ve bu hegemonyayı kabul etmeyen devletler ve liderleri ile artık açık olmaya başlayan bir savaş öteden beri vardır, işte şimdi bu gerçek, artık fotoğrafın en koyu rengi olarak fotoğraftan taşmaktadır. Ve yanı başında sarkan başka bir gerçeklik de, özellikle Suriye-Esad gerçekliğinde, İsrail’in hegemonyasının çatırdamakta olduğunu ve bunun, bu bölgedeki anti-Siyonist, anti Amerikancı dinamiklerin kararlılığını daha da pekiştirmekte olduğunu ve de bu hegemonyanın yıkılabilir olduğunu hissettirmektedir. Ve bu sarkan gerçeklikler, birkaç bütün fotoğrafın en arkasında yer alan çok daha büyük bir fotoğrafın varlığını açığa çıkarmaktadır ki,ABD-İsrail ve AB nin YDD sinin bu fotoğrafta olmadığını ve bu fotoğrafın YDD’ nin fotoğrafından daha geniş ve daha bir nesnel renkler taşıdığını çok net olarak göstermeye başlamıştır.

Neticede ortaya saçılan renkler veya fotoğraf kareleri o kadar net olarak gösteriyor ki, Türkiye’nin İslamlaştırılması da,Osmanlılaştırılması da TSK nın yüksek kadroları eli mahsulüdür ve Evren ile sınırlı değildir ve Evren zamanı ile de sınırlı değildir. Ancak başrolde hep TSK yüksek kadroları var ve şimdi içlerinden bazıları zindandadır, TSK daki dönüşüm tamamlandığında ki, bu Kemalizm’in tümüyle kazınması demektir, salıverilmelerinde mahsur kalmayacaktır. Bu, zindanda kalmalarına gerek kalmayacaktır anlamındadır.

İslamizasyon da, Osmanizasyon da sınıfsaldır ve hatta hâlâ “Kemalizasyon” illüzyonu peşinde koşmak, İslamizasyonu ve Osmanizasyonu ve buradaki sınıfsallığı görmeyip “Kemalizm”den başka deccal tanımamak da sınıfsaldır. Daha doğrusu aynı sınıfsal kategorinin içindedir.

“Öğretilmiş bakış” tam da buradadır. Emperyalist politikalara ve hâlâ devam eden Eylülist politikalara tabi ve içindedir.

Burada başka ne var? Diye sorarsak; gördüğümüzün ve vereceğimiz cevabın, Harp Akademilerinde, Türk-İslam Sentezi kadrolarının, Aydın Ocaklarından Hızır gibi yetişen aydınların,”hoca” olduğu açıktır. Ayrıca, TSK nın yüksek kadrolarının, büyük büyük zenginlerin ekonomik, dolayısıyla politik programının uygulayıcısı olduklarını görürüz. İslamlaştırma ve Osmanlılaştırma temel politikadır ve bu politika tümüyle sınıfsaldır ve ekmek arası soğandan, ekmek arası havaya geçiş, yani ücretli kölelikten, kırbaçlı köleliğe geçiş için olmazsa olmaz şarttır. Hem içerde hem dışarda politika budur; bir paralellikten söz etmiyoruz, bu politika hem içeri, hem dışarıdır, iç içedir ve böyle bir bütünsellik taşımaktadır.

Peki, ekmek arası soğandan, ekmek arası havaya geçiş sırasında ne olabilir? Bu ekmek arası soğanı kabul ettirmek için onca disiplini, başka ifadeyle sessizliği, devlet zoru ve yaydığı korku ile ancak sağlayanlar,  ekmek arası havayı ve elbette kırbaçlı köleliği aynı zor ile kabul ettirmenin kolay ve mümkün olmadığını görmektedir; mümkün olsa bile maliyeti çok yüksektir ve de riskleri vardır; öyleyse yeni ve oldukça ucuza sağlanan disiplin, İslamizasyon ve Osmanizasyondur ki bu, çok muhterem Bilge amcamızın-  aklı şaşırtmak için vurulan bir vurgusu olsa da -  vurgusundaki “Kenanizm” gerçeğinin ta kendisi olmaktadır.

Kenanizm, aşırı din, aşırı ırkçılık ve aşırı işçi düşmanlığı demektir ki, bunu Lenin 100 yıl önce işaret etmiştir. Komünistlere armağanıdır ama buradan “işte ‘komünist’lerin hali budur, bu nedenle komünistler nerede denilmektedir yoldaş Lenin! “ yollu haykırmayı bir borç biliyoruz.

Öyleyse vurguyu kalınlaştıralım ki, burada hâlâ Kemalizasyon veya Kemalist  “güç” aramak abesle iştigaldir. Burada Kemalizm yoktur ve İslamizasyon da Osmanizasyon da, her ne kadar Kemalizasyonun içinde biriktirilmiş olsalar da, Kemalizmi ve Kemalizasyonu dışlamaktadır. Artık onlar için Kemalizm yoktur ve hâlâ seslerini duymaktan bu nedenle şaşkınlık geçirmektedirler ve her boydan ve soydan kendilerine kapılananları göreve çağırmaktadırlar veya o kapılananlar kendilerine bu durumdan vazife çıkarmaktadırlar.

Peki, olmasını mı istiyoruz? Daha doğrusu komünistlerin, sosyalistlerin istediği bu mudur? Yani kurtarıcı olarak Kemalistleri ve Kemalist ideolojiyi mi çağırıyorlar?

Tek kelime yeter ve milyonlarca kez yinelenmiştir; hayır?

Sosyalistler ve komünistler bilirler ki, onları Kemalizm ilerletmez, ilerletmedi ve aksine köstekledi ve başarılı olamayınca, yol uzayınca yönetimlerini de güçlerini de dinci akımlara teslim ettiler; ancak komünistler ve sosyalistler ki, devlet kapısına öyle ya da böyle kapılanmamış olanlardan söz ediyorum, bir şeyi daha bilirler; o da, içinde bulunulan tarihsel koşulların karmaşıklığında Kemalizmden daha geriye gitmeyecekleridir.

Türk –İslam sentezi, İslamizasyon ve Osmanizasyon hamlesinin hem ideolojisi ve hem de hazırlanışını kolaylaştıran bir hamledir ki, bunun da yüksek “Kemalist” kadrolarca ve TSK yüksek kadroları eliyle kotarıldığını biliyoruz.

Burada Aydınlar Ocağı Türk-İslam sentezinin en önemli kurucuları olmaktadır ki, Ocağın kuruluşu 12 Eylülün çok öncesindedir. Öğrettikleri ise öz olarak ve kısaca, “İslam Türk kültüründen üstündür ve eğer o olmasaydı Türk kültürü yaşayamazdı; ama Türk kültürü de İslamı korumuş ve güçlendirmiştir.”

Bu konuda ki Ürüncülerin teorisyeni olduğunu ve bu nedenle Almanya’daki “eski komünistlerden” epey bir eleştiri aldıklarını biliyoruz, Taha Parla’dan söz ediyorum, söyledikleri oldukça öğreticidir. Aktarıyorum.

 “İşte 12 Eylül’den sonra meydana geldiğini düşündüğüm değişiklik, yönetimlerin ve bürokrasinin, klasik laik çizgiyi bırakarak, Türk-İslam sentezi adı altında, vurgu Türk’te, oluşmaya başlayan dinci bir milliyetçiliğe, vurgu milliyetçilikte, razı gelişleridir. Bu sentezde din, bir ahlak sistemi ve toplumsal kurum olmaktan çok, bürokratik-otoriter devletin elindeki toplumsal denetim araçlarından biri olarak görülmektedir.”

Ve devamında dedikleri ise, açıklığı ve öğreticiliği tamamlamaktadır; TRT nin bir yayınına atıfta bulunan Taha Parla, şöyle devam ediyor;  “1985 sonbaharında yayınlanan “laiklik” açık oturumlarında, Osmanlı Devleti’nin teokratik olmadığı, Atatürk’ün ‘ 2000 yıllık Türk-İslam sentezine’ göre düşündüğü, laikliğin din-devlet ayırımı olmayıp, tam tersine, laik öğretimin, dinin denetim ve gözetimi altında bizzat ve önemle devlet tarafından öğretilmesi olduğu, bilimsel ve mantıklı bir biçimde anlatılmıştı. Ve farklı görüşlere yer vermediği için de bu bir endoktrinasyon (beyin yıkama olarak kullandığını sanıyorum) girişimi olmuştu.” Diyor ki, bu kadar değil;

“20nci yüzyılda ‘dualı’ milliyetçilik, modernleşmeyi değil, yeniden gelenekselleşmeyi temsil etmiyor mu?” sorusuyla bitiriyor. (Taha Parla-Din ve Milliyetçilik –Yeni Gündem 19 Mayıs 1986)

Aydınlar Ocağı mı? Herhalde herkes biliyordur ama vurgulamak açısından, bu Ocağın, tarikatçı ve ırkçı öğretim üyeleri ile bürokratları birleştiren bir yapı olduğunu hatırlatmak yararlı olacaktır. İşte Türk-İslam Sentezi adı verilen Arabistan’dan hareketle iç Asya’ya yayılan totaliter-expansiyonist ideoloji, bu “Ocak” tarafından pişirilmiştir. Ve bu ocağın kadroları, önce Türk Dil Kurumu ve Türk Tarih Kurumu olmak üzere, Atatürkçü bütün merkezleri işgal etmişlerdir ve dolayısıyla hiçbir Atatürkçü kurumda Kemalizm, bir güç olarak kalmamıştır. Dolayısıyla hal böyle iken, bir Kemalizm’e dönüş yaşanması ve bunun yarattığı sendrom,“yeni” 12 Eylül rejimini, RTE ile devam eden “Kenan Evren Diktatörlüğü”nü şaşırtmakta ve öfkelendirmektedir; bazılarının yeniden üzerine vazife almasının nedeni de bu olsa gerektir.

Ve hatırlatmaya gerek yok ama ben yine de altını çizmek istiyorum ki, Osmanizasyon olmasa da, İslamizasyon, TC nin dönemsel her safhasında olmakla birlikte, 12 Eylül ile en tam ifadesiyle yerine oturtulabilmiş ve gericilere altın bir çağ yaratmıştır ve İslamizasyon temel olarak sol’un yükselişine karşı bir tertip olmaktadır. Bunun içindir ki, yani her dönem içinde büyüttüğü İslamizasyonla birlikte Kemalizm, sol’un yükselişini durdurmaya ve terbiye etmeye yetmediği için, Kemalistler Kemalizmden de cumhuriyetten de vazgeçmiş ve yönetimi dinci akımlara teslim etmişlerdir.

Dolayısıyla solu topyekün gömmek için, Kemalizm’in ve en son ve en demokratik noktasını ki, sol’un en önemli sığınakları ve barınakları buradadır, 27 Mayıs ile yaşadığımız demokratik cumhuriyetin kökünü kazımak, olmazsa olmaz idi. Bir devlet politikası olduğu açıktır. Ve bunda en çok yardımı,12 Eylül öncesinden kalan solun artıklarından, döküntülerinden, vurgun yemiş politikacılarından, sendikacılarından, aydınlarından almışlardır.

Şimdi bile bu yardımın devam ettiğini görmek, daha doğrusu hâlâ bu yardımı esirgemeyenleri görmeyenleri veya görmezden gelenleri görmek, son derece üzücü ve şaşırtıcıdır. Ancak ne üzülüyoruz, ne de şaşırıyoruz, sadece deşifre ediyoruz ki, tarihsel olarak sonlarına koşmaktadırlar ve yardımları ile “yeni” 12 Eylül rejimini belki biraz rahatlatabilirler ama kendi sonlarını çabuklaştırmaktadır.

Aşırı dinsellik ve ırkçılık ile İslamizasyon ve Osmanizasyon orta çağa dönüşün hem habercisi ve hem de hazırlayanı olmaktadır. Emperyalist dünyada düğmesine basılan orta çağa dönüş hamlesi, bu bölgede ve İslamizasyon-Osmanizasyon hedefi ile ve de 12 Eylül faşist darbesi ile ardından yerleştirilen ve “yeni” sureti ile hâlâ devam eden 12 Eylül Kenanist rejim ile kotarılarak gerçekleştirilecek ve yayılacaktır. Emperyalist ABD-AB ve İsrail için bir Yeni Dünya’dır ki, Laisizme, rasyonalizme yer yoktur. Bunlar yoksa orta çağ kapıdadır ve kapıdadır.

12 Eylül ve baş aktörü Kenan Evren, genel Kurmay koltuğuna tesadüfen veya bir silsilenin devamında oturtulmamıştır; Kenan Evren sırtında taşıdığı, cumhuriyeti çökertme misyonu ile oturtulmuştur ki, RTE ve AKP ile devam etmektedir.

İşte bütün açılan kapılar ve kapatılan kapılar, tam bu noktadadır, bir tarafı aydınlığa kapalı kapılarla, diğer tarafı karanlığa açılan kapılar ki, orta çağ eşiğinde olduğumuzun işareti olmaktadır, İşte sosyalistler, komünistler daha geri gitmeyiz derken bu karanlığa açılan kapıdan söz etmektedirler ve kapalı olan kapıları zorlayıp dönecekleri aydınlığın ise, henüz sosyalist cumhuriyeti aydınlatacak bir aydınlık taşımadığının bilincindedirler ki bu da komünistlerin hem karanlık kapıları kapatmak ve hem de aydınlık kapıları açmak tarihsel misyonu ile karşı karşıya olduklarını açık ve net olarak göstermektedir.

“Eski solcu”ların buna, Kemalizm kuyrukçuluğu veya Kemalizm savunucusu diyerek gerçekleri savuşturmaları mümkün değildir.

Ve bu “eski solcu”ların da zihnini açmak için ekleyelim; dinselleşme burjuvazide, egemenliği eline aldığı andan itibaren vardır, ancak şimdi dönülen dinsellik daha derin bir dinselliktir ki bunu “Kemalizm hâlâ işbaşında” olarak algılamak akıl körlüğünden başka bir şey değildir.

Yapılan veya inşaatı devam eden, Türkiye’yi, Tanzimat öncesine çekmektir. AKP ve her türlü yardımcıları, bunun için varlar ve bu bir karşı-devrim değilse nedir? Karşı-devrim ise, Kemalizm bunun neresindedir? Soruyorum!

Şimdi biri diğerine tam olarak egemen olmayan, ancak vurgu “yeni”yedir, iki iktidar olduğunu söylemek ayrıdır, Kemalizm ideolojisi ve dolayısıyla Kemalistler hâlâ ve başka kılıkta iktidardadır demek başka şeydir ve birincisi akıl ile bağlıdır; ikincisi ise akıl dışıdır.

Bu durum ise, bir iç savaşın varlığına dalalettir. Bu iç savaşı ise, en azından bu noktada, burjuvazinin Kemalizm ile gericilik kanadının çarpışmasına indirgemek veya Bilge amcamızın çıkarımı ile Kemalizm’in kendi kendine veya yenisinin eskisi ile kavgası olarak görmek, son derece bulanık bir aklın varlığına dalalettir. Bu, sınıfsal bakıştan uzak olmak demektir ki, 12 Eylül rejiminin, dolayısıyla İslamizasyonun temel amacı bu idi ve fakat bu, o kadar kolay kotarılacak bir amaç değildir. Karşısında toplumsal ve ekonomik yasalar var.

Ancak daha önemlisi var ve öfke ile şaşkınlık katsayısını artırırken, “oh nihayet!” diye nefes alıp, yeni görevler için hazırlananları telaşa ve zorunlu göreve koşturan bir dönüş var; iç savaşın rüzgârı dönmüştür ve daha da kuvvetleneceğinin sinyallerini veriyor.

Devam ediyorum; 27 Mayıs devrimcidir; burjuvadır ama devrimcidir ve demokrasinin olup olabileceği en son noktasıdır ki, hem tarihsel ve hem de bilimseldir burjuvazi bu noktadan sonra geriye dönmektedir, kendi yarattıklarının kökünü kazımak, ömrünü kurtarması için gereklidir. Demek ki, sınıfsallık var ve sınıfsallık, belirleyici olanın Kemalizm değil, burjuvazinin gelip dayandığı ve tarihin gerisine açılan noktadaki karşılıklı sınıf ilişkileri olduğunu göstermektedir; Kemalizm, bu noktaya giden yolda bir duraktır veya bir kaldıraçtır ve durdurulmuştur, bütün kaldıran mekanizmaları kökünden kazınmaktadır. Sınıfsallık, büyük zenginleri Kemalizm’den kurtulmaya ve İslamizasyon ile Osmanizasyona sarılmaya itmektedir. Burada Kemalizm’den çok, Kemalizm’e saldırıdır İslamizasyon ile Osmanizasyonun kaldıracı. Son derece ideolojik ve politiktir. Sınıfsaldır diyoruz.

İslamizasyon ile Osmanizasyon’un kaldıracı olarak ve hatta ortaçağ karanlığına giriş kapısı olarak Kemalizmi - her ne suret ile anılsa bile- görmek sınıfsal olmadığı gibi akıl dışıdır da.

Diğer yandan ve az önemli değildir, Kemalizmi Kemalizm yapan sosyalizm için yola çıktıklarını eylemleri ile gösteren eski soldur, benden daha eski oldukları kesindir; Ondan önce Kemalizm’in olmadığı da kesindir. Bu nedenle, dünün Kemalizm’i kodifiye edenlerinin, bugünün Kemalizm düşmanı ve mürtecileri olması şaşırtıcı olmamalıdır. Bir; Kemalizme ihtiyaç vardı, giderildi, yetmedi ve şimdi, bu iki oluyor; İslamizasyona ihtiyaç hâsıl oldu, Kemalizm, cumhuriyeti ile birlikte çökertildi; şimdi eskinin kodifiye uzmanları, İslamizasyonu ve Osmanizasyonu kodifiye etmekle mahkûm ve maluldürler.

Peki, İslamizasyon ve Osmanizasyon yetecek mi? Hiç sanmıyorum ancak denemekten vazgeçmeyecekleri kesindir.

Tekelci düzene, egemen sınıfa ve elbette 12 Eylül faşist rejimine, İslamizasyonun da yetmeyeceği ama artık dönecek bir kaldıracının da kalmadığı kesindir ve buna rağmen yine yeniden Kemalizm’e bile dönmek istemesi de muhtemeldir. Ancak muhtemel olan ile gerçekleşmiş olan bir ve aynı değildir. Komünistler ise, ihtimaller ile değil gerçek ile ilgilidir. Demek ki, yıkılacaktır ve yıkılan Kemalizm olmayacaktır, Kemalizm ve Kemalist cumhuriyet zaten yıkılmıştır ve yükselen de Kemalizm olmayacaktır; yükselen sosyalist cumhuriyet olacaktır ki, iktidar perspektifi veya hırsı olmayanlar bu gerçeklikle değil, ihtimallerle kavga etmekle ilgilenmektedir. İktidar perspektifi ise, bir devrimin en önemli ve temel sorunu olmakla, iktidarın azınlığın çoğunluğa dayandığı bir mekanizma olduğu gerçeğini içermektedir. Öyleyse Kemalist iktidara değil ama Kemalistler üzerinden ortaçağ kapılarını açıp, sosyalizme giden yolları tıkamaya çalışanlara karşı, nesnel olarak aynı eşiğe düştüğümüz Kemalist potansiyele ihtiyaç vardır ve bu bir ittifaktan daha fazlasıdır. Bu fazlada, Komünistlerin, egemen sınıfa karşı, bütün nesnel ve öznel güçleri tasnif ederek sosyalist iktidar yürüyüşüne sokma hüneri ve politikası var.

Bitiriyorum, egemen ideoloji, egemen sınıfın ideolojisidir ve egemen politika buradan şekillenir diyorum ve ekliyorum egemen ideoloji Kemalizm değildir ve Kemalizm eninde sonunda burjuvazinin ideolojisidir ancak artık egemen sınıfın ideolojisi değildir diyorum. Artık egemen ideoloji İslam olmaktadır. Egemen sınıf emretti ve Kemalistler yönetimi dinci akımlara teslim ederek çöküşünü seyretmeye daldı. İktidar hâlâ egemen sınıfın elindedir ve ama Kemalistler iktidarda değildir. Öyleyse Kemalist ideolojiyi bahane ederek egemen ideoloji ile mücadele etmekten kaçmanın affedilir yanı yoktur diyorum.

Öyleyse Bilge amcaya hatırlatıyoruz;

Bir; TC çökmüştür.

İki; çöken cumhuriyetle birlikte Kemalizm de çökmüştür. Yıkılmıştır demek istiyorum. Dönüşünü ayrı tutuyorum.

Üç;  “yeni” rejimin ideolojisi İslamdır ve politikası hem İslamizasyon ve hem de Osmanziasyon’dur, orta çağ diyoruz.

Dört; egemen sınıf, büyük büyük zenginler, Kemalist ideolojiyi ve politikayı değil, İslamizasyonu istiyordu, buna ihtiyaç duyuyordu ve emir buyurdu, Kemalistler emre uydu.

Beş; demek ki Kemalizm, egemen sınıf için olmazsa olmaz olmamaktadır ve şimdi olmazsa olmaz İslam ve Osmanlı olmaktadır.

Altı; komünistler, yıkılan Kemalistlerle ittifak peşinde değiller, Kemalistleri de yıkan, en başta sosyalist hareketi karanlığa açılan kapılara kilitlemek isteyen egemen sınıfa ve onun egemen ideolojisine karşı, bütün muhalifler yanında ve en başta kendine dönen Kemalistleri de bir ve aynı yerde tasnifleyip, hem ideolojik ve hem politik ve ama ille de iktidar perspektifli bir sosyalist mücadele için seferber etmenin politikasını hüner bilmektedirler.

Bu, geçmişte toplanıp, toplanıp bölünmeye yol açan eylem birlikleri misli bir politika değildir. Bu, tamı tamına, egemen sınıfa ve onun ideolojik hegemonyasına karşı bütün güçleri seferber etme politikasıdır. Kemalistler, bu güçlerin içinde ve başındadır. Ama sosyalistler ve komünistler Kemalistlerin kuyruğunda değil, hem yanında ve hem de önündedir. Bu bir güç birliğidir ve Kürtlerin emekçi eğilimleri de aynı yerdedir.

Yedi; dolayısıyla yıkılması gereken Kemalist TC ve Kemalist ideoloji değildir, o zaten yıkılmıştır, yıkılması gereken egemen sınıfın, tekellerin, plütokrasinin egemenlik aracı ve ideolojik hegemonyasıdır , “yeni” 12 Eylül rejimidir ve tekelci düzendir. İslamizasyonu ve Osmanizasyonu çare belleyen ABD emperyalizmi ve emperyalist kapitalizmin en tepesine çöreklenmiş olan Siyonist düzeneğin dünya hükümranlığıdır.

Sekiz; Lenin, Rusya’ya dönene kadar Çarlık zaten yıkılmış ve adı sosyalist kendisi burjuva olan hükümet kurulmuştur ve Lenin çarlıkla bin bir bağ ile bağlı Rus zenginlerini ve onların ideolojik hegemonyası yanında bütün küçük-burjuva yılgınlarının hayallerini de yıkmıştır.

Ve bunu, hiç vazgeçmediği iktidar hırsı ile yaparken ve de iktidar hırsı son derece baskın iken, bir süre, proletaryanın iktidarı burjuvaziye kendi elleri ile teslim etmesini sükûnetle sürdürmüş ve vakti geldiğinde, “bu kadar yeter, artık iktidar Sovyetlere!” demiştir. İkili iktidar diyoruz ki son derece öğreticidir.

Yukarda değindim şimdi tarihin cilvesi bu ki, bu topraklarda da bir ikili iktidar var ve birbiriyle çarpışıyor. Ve Bilge amcam gibilerin dar ufuklu bakışları sayesinde ne yazık ki, komünistler, sosyalistler ve elbette işçi sınıfı ve emekçiler, bu çarpışmada son derece cılız bir konumdadırlar. Neden? Çünkü epeydir zihinleri bulanık, hafızaları kayıptır. Çünkü bir taraftan egemen sınıfa karşı nesnel olarak mücadele edecek olan ve eden güçler ile komünistler, sosyalistler ayırılmış; diğer taraftan,  mücadelenin asıl hedefi olan egemen gücün üzeri örtülerek, kitleler yanlış düşmanın üzerine sürülmüştür ve bu, son derece koyu bir bulanıklık yaratmıştır. Bu bulanıklığın yaratılmasında Bilge amcamın ve bağlı olduklarının da payı olduğunu tarih gösterecektir.

Dokuz; son tahlilde ve yakın görünmektedir, belirleyici olan emek sürecidir ve bu sürecin keskinleştirdiği çelişkiler, işte bu “yeni” ideolojik egemenlik aracı ile İslamlaştırma ile sessizleştirilmiştir; sınıfsal yaklaşımlar ve bakışlar, yine bu ideolojinin ve diğer ideolojik araçların hegemonyasında köreltilmişlerdir. Burada Kemalizm’i göremiyoruz. Ama apaçık ortada olan gerçekleri görmezden gelenlerin, bu görünmesine imkân ve ihtimal olmayan “egemen” Kemalizm’i görmek gibi bir üstün yetenekleri olduğunu görüyoruz ve gülümsüyoruz. Akıl dışıdır ve illüzyondur. Ancak eninde sonunda emek sürecinin yükselttiği, keskinleştirdiği ve bütün çelişkilerin üstünü örttüğü çelişki baskın çıkacaktır.

On ve son; bunun için Gaponlara ihtiyaç yoktur, yaşamın yeşil ağacında yüklü pratik, teorinin önüne geçmiş olan pratik, kitlelerin sınıf bakışını yerine oturtmaya yeter de artar. Yeter ki, bu bakışa ihtiyacı olan proleter unsurları, küçük-burjuva unsurlardan koparabilelim, bulaşıklıktan kurtarabilelim. Yeter ki teoriyi pratiğin gerisinden kurtarabilelim. Kurtarabilelim ki, son derece hırçın bir şekilde patlamalara gebe olan pratiği, sezaryene uğramadan kendi nesnel akışında ilerletelim ve doğması gerekeni doğurtacak olan devrimin teorisini ortaya çıkarabilelim.

Öyleyse şu, açıklıkla görülüyor ki, yani göstermiş oluyorum ki, sevgili Bilge amcamızın dersi sınıfta kalmıştır eğer gençler bu ilk derse tepkilerini çürük yumurta ile göstermezlerse, bu, “yeni” 12 Eylül rejiminin ideolojik hegemonyasının, bu dersi verenlerce devam ettirildiğinin kanıtıdır.

Ve İşsiz –aşsız proleterlere bula bula bu ilk dersi ders diye yutturmak son derece manidardır. 

Söyleyeceklerim burada bitiyor ve borcumu ödemiş olduğuma inanarak; Sevgilerimi gönderiyorum.

Fikret Uzun

30 Ekim 2012

(*)İŞSİZ AŞSIZ  PR0LETERLER

Öyleyse Gençlerle derslerimize, birinci madde ile başlayalım!

Kemalizm TC. Devletinin resmi ideolojisidir ve bu onun altı okundan biridir yani“olmazsa-olmaz“ ilkesidir. Diğer bir deyimle:“ben devletim-devlet benim !“ bu böyle iken, gel gör, ki kemalizm ve onun savunucuları, sözüm ona bazı“komünistlere“
gore: müttefik sayılıyorlar! Yıkılması gereken devletin ideolojisiyle müttefik olmak, galiba sadece TC, de var! Bu mantığa göre: LENİN, lerin Çarlık Rus devletini yıkmaları, zinhar günahtır!
Tekrarlıyoruz: KENANİZM-KEMALİZMİN bugünkü evrilmiş halidir! Şapkada-takkede-takunyada-çizmede giyer! Onun için önemli olan: devletin ve iktidarın“ilel-ebed“ var olmasıdır!

Kapitalizmin küresel çağında birazcık kapitalist olunmaz, evirilerek
onun tekelci ve finans kapital düzeyine varılır ve TC. Koşullarında bu, işbirlikçi=taşeron konumuna gelir ve olanda zaten budur!
( HASAN TEZCAN’dan alıntı )